۲۶ آبان آمار آسیب های ورزشی
آسیب های ورزشی در بزرگسالان جوان و کودکان رایج هستند. آمار سلامت کودکان جهان برآورد می کند که سالانه بیشتر از ۳.۵ میلیون کودک و نوجوان به عنوان بخشی از یک ورزش سازمان یافته یا فعالیت فیزیکی آسیب می بینند. یک سوم از همه آسیب های کودکان نیز مربوط به ورزش هستند.
رایج ترین آسیب های ورزشی در کودکان، پیچ خوردگی و کشیدگی عضلات هستند. ورزش های تماسی، مانند فوتبال و بسکتبال، بیشتر از ورزش های غیرتماسی، مانند شنا و دو، آسیب ایجاد می کنند. یک منبع معتمد مطالعه در سال ۲۰۱۶ دریافت که در ایالات متحده سالانه ۸.۶ میلیون نفر، با سن ۵ تا ۲۴ سال، دچار آسیب ورزشی می شوند. محققان نشان دادند مردان با سن ۵ تا ۲۴ سال بیشتر از نیمی از همه آسیب های ورزشی را تشکیل می دهند.
احتمال آسیب پایین تنه (۴۲ درصد) بیشتر از سایر نقاط است. اندام های فوقانی ۳۰.۳ درصد از آسیب ها را تشکیل می دهند. آسیب های سر و گردن ۱۶.۴ درصد از آسیب های ورزشی را تشکیل می دهند. مرگ ناشی از آسیب ورزشی نادر است. اما اگر رخ دهد، به احتمال زیاد ناشی از آسیب سر هستند.
خطرات
هر کسی، صرف نظر از آخرین باری که برای بیس بال آماده شده یا با مدافع پشت خط در زمین فوتبال رقابت کرده است، می تواند با آسیب ورزشی مواجه شود. اما برخی از عوامل شما یا عزیزانتان را در معرض افزایش خطر آسیب قرار می دهند.
کودکی
به دلیل ماهیت فعال آنها، کودکان بیشتر در معرض خطر آسیب های ورزشی هستند. کودکان اغلب محدودیت بدنی خود را نمی شناسند. این بدان معناست که ممکن است آسان تر از بزرگسالان یا نوجوانان به خود آسیب برسانند.
سن
هرچه بزرگتر باشید، احتمال تجربه آسیب بیشتر می شود. سن نیز احتمال آسیب های ورزشی تاخیری را افزایش می دهد. آسیب های جدید می توانند آسیب های قبلی را تشدید کنند.
عدم مراقبت
گاهی اوقات، آسیب های جدی به صورت آسیب های کوچک آغاز می شوند. پزشک می تواند بسیاری از آسیب-هایی که ناشی از استفاده بیش از حد هستند، مانند التهاب تاندون و شکستگی های فشاری، را زودهنگام تشخیص دهد. اگر درمان نشده باقی بمانند یا نادیده گرفته شوند، می توانند به آسیب جدی تبدیل شوند.
اضافه وزن داشتن
حمل وزن اضافه می تواند فشاری غیرضروری به مفاصل شما، از جمله لگن، زانو، و مچ، وارد کند. این فشار با تمرین یا ورزش افزایش می یابد. این امر خطر آسیب ورزشی را افزایش می دهد.
کودکان یا بزرگسالانی که قصد ورزش دارند، می توانند از یک معاینه فیزیکی توسط دکتر بهره ببرند.
وقتی از تاندون پشت زانو و تاندون آشیل زیاد استفاده شود، باعث درد و ورم در آن ناحیه خواهد شد.
تشخیص
بسیاری از آسیب های ورزشی منجر به درد فوری یا ناراحتی می شوند. سایر آنها، مانند آسیب های استفاده بیش از حد، تنها پس از آسیب طولانی مدت قابل تشخیص هستند. این آسیب ها اغلب طی معاینات بدنی روتین تشخیص داده می شوند.
اگر فکر می کنید دچار آسیب ورزشی شده اید، پزشک شما از مراحل زیر برای تشخیص استفاده می کند. این مراحل عبارتند از:
- معاینه بدنی: ممکن است پزشک شما سعی کند مفصل یا عضو آسیب دیده بدن را جابه جا کند. این امر به بررسی نحوه حرکت ناحیه، یا عدم حرکت آن کمک می کند.
- سابقه پزشکی: این شامل پرسیدن سوالات از شما درباره نحوه آسیب دیدگی، کاری که انجام می دادید، کارهایی که از زمان آسیب دیدگی انجام دادید، و غیره است. اگر اولین باری باشد که این پزشک را ملاقات می کنید، ممکن است سوالات سابقه پزشکی کامل تری نیز بپرسند.
- تست های تصویربرداری: اشعه های X، MRIها، CTاسکن ها، و فراصوت می توانند به پزشک و ارائه-دهندگان خدمات سلامت کمک کنند که داخل بدن شما را ببینند. این امر به تایید تشخیص یک آسیب ورزشی کمک می کند.
تشخیص پزشک
اگر پزشک شک کند که دچار پیج خوردگی یا کشیدگی عضله شده اید، ممکن است توصیه کند که از روش RICE پیروی کنید.
از این توصیه ها پیروی کنید و به علائم خود توجه داشته باشید. اگر بدتر شوند ممکن است به این معنا باشد که آسیب ورزشی جدی تری دارید.
با پزشک خود تماس بگیرید.
اگر علائم تورم وجود دارد یا فشار دادن ناحیه مورد نظر دردناک باشد، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر مشکل در محل آسیب قبلی است، فورا به پزشک مراجعه کنید.
اگر پس از ۲۴ تا ۳۶ ساعت RICE هیچ بهبودی مشاهده نکردید، با ارائه دهنده خدمات بهداشتی تماس بگیرید. از آنجایی که اسکلت کودک کاملا توسعه نیافته است، استخوان هایشان ضعیف تر از بزرگسالان است. به آسیب های ورزشی کودکان بیشتر توجه کنید. آنچه که آسیب بافتی به نظر می رسد، در واقع می تواند شکستگی جدی تری باشد.
علائم خود را نادیده نگیرید. به خاطر داشته باشید، هرچه زودتر برای تشخیص و درمان اقدام کنید، زودتر بهبود می یابید و درمان میشوید.
10 آسیب ورزشی رایج
در هـر ورزشـی باید انتظار آسیب ها، جراحت ها و خطرات احتمالی آن را داشـتـه بـــاشید، به خصوص در ورزش های گـروهی.
چه ورزشکار بسیار آموزش دیده ای باشید یا یک رزمنده آخر هفته، همیشه احتمال آسیب دیدگی وجود دارد. متاسفانه، زمانی که آسیب دیدگی اتفاق می افتد تشخیص اینکه چه چیزی را پیچانده اید یا نحوه درمان آن دشوار است. برایان مک ایوی ، PT، UnityPoint Health، رایج ترین آسیب های ورزشی را همراه با دلایل احتمالی، درمان ها و استراتژی های بهبودی ذکر کرده است.
کشیدگی عضله خم کننده مفصل ران
عضلات خم کننده مفصل ران در سمت فوقانی ران شما قرار دارند. عملکرد اصلی عضلات خم کننده مفصل ران، بلند کردن زانو به سمت تنه، و همچنین ارزیابی حرکت پای شما به دور از پای دیگر است. عضلات خم کننده مفصل ران می توانند در افرادی که زیاد در محل کار خود می نشینند یا حالت نشستن بدی دارند، ضعیف شوند. آسیب های ورزشی این گروه عضلانی می توانند ناشی از با حداکثر سرعت دویدن، دویدن در شیب، و فعالیت هایی با چرخش سریع و شروع ناگهانی باشند.
مک ایوی می گوید “علائم رایج کشیدگی عضله خم کننده مفصل ران، شامل درد با بلند کردن پا، مانند بالا رفتن از پله و انتقال به داخل و خارج از اتوموبیل، و همچنین فعالیت های دویدن است. کسی که دچار کشیدگی عضله خم کننده مفصل ران می شود، ممکن است در قسمت جلوی ران فوقانی و ناحیه کشاله ران متوجه کبودی شود.”
کشیدگی عضله خم کننده مفصل ران به بهترین نحو با استراحت و یخ گذاشتن به مدت ۱۵ تا ۲۰ دقیقه در ۴۸ تا ۷۲ ساعت اول درمان می شود. پس از سه روز بهبودی اول، ورزشکار آسیب دیده می تواند به مدت ۱۵ تا ۲۰ دقیقه پس از دراز کشیدن و اجرای کشش های آرام پاشنه و عضله خم کننده مفصل ران ناحیه را گرم کند. اگر درد، علائم و فعالیت محدود پس از دو هفته باقی بماند، فرد باید به دنبال درمان فیزیکی برای درد و کنترل تورم و دستورالعمل هایی مخصوص تمرین های تقویت مفصل ران باشد تا قدرت، دامنه حرکتی و جنبش خود را بازیابد.
پارگی یا کشیدگی ACL
ACL، رباط صلیبی قدامی، یکی از رباط های اصلی تثبیت کننده زانو است. شایع ترین علت آسیب های ورزشی برای کشیدگی ACL، کاهش سرعت و تلاش برای قطع، چرخش یا تغییر جهت است. رباط های سمت داخل زانو اغلب با آسیب ACL پاره می شوند و آن را به یک رویداد مخرب تبدیل می کنند.
شکایت از بی ثباتی هنگام راه رفتن یا چرخش به گوشه، و همچنین افزایش تورم در زانو، از علائم رایج پارگی ACL است. کشیدگی یا پارگی جزئی ACL می تواند بدون جراحی با استفاده از استراحت و یخ قابل بهبود یابد، زیرا بافت زخم به التیام رباط کمک می کند و زانو پایدارتر می شود. پارگی کامل ACL به جراحی و چند ماه زمان ریکاوری با فیزیوتراپی تهاجمی نیاز دارد تا ورزشکار بتواند به فعالیت بازگردد.
ضربه مغزی
ضربه به مغز را می توان به عنوان آسیب های ورزشی در رده آسیب به مغز، به دلیل ضربه ناگهانی به سر که در آن مغز لرزیده است، تعریف کرد. ضربه به مغز آسیبی جدی است که نباید سرسری گرفته شود. ورزشکاری که آسیب مغزی را تجربه می کند باید به دنبال یک مربی ورزشکار دارای مجوز یا یک پزشک با تجربه درمان آسیب مغزی باشد.
علائم رایج ضربه به مغز عبارتند از:
• سردرد
• گیجی
• سرگیجه
• تهوع و یا استفراغ
• تکلم نامفهوم
• حساسیت به نور
• پاسخ تاخیری به سوالات
مک ایوی می گوید “ورزشکارانی که دچار ضربه مغزی شده اند هرگز نباید بدون ارزیابی پزشکی توسط یک متخصص مراقبت سلامت آموزش دیده در زمینه ضربه مغزی، به ورزش بازگردند.”
درمان های متداول ضربه مغزی شامل استراحت، کاهش فعالیت هایی که به فشار ذهنی یا جسمی نیاز دارند، و افزایش آهسته فعالیت های بدنی هستند، به شرطی که علائم باز نگردند.
کشیدگی کشاله ران
عضلات کشاله ران از قسمت فوقانی-داخلی ران تا بالای زانو کشیده شده اند در رده بندی آسیب های ورزشی قرار می گیرد. عضلات کشاله ران پاها را کنار هم نگه می دارند و اغلب با حرکات جانبی سریع و/یا عدم انعطاف پذیری آسیب می بینند. ورزشکار آسیب دیده ممکن است هنگام انجام حرکات جانبی، سوار یا پیاده شدن از اتوموبیل، با دشواری مواجه شود و همچنین در ناحیه کشاله ران یا قسمت داخلی ران متوجه ورم یا کبودی شود.
درمان کشیدگی کشاله ران شامل استراحت و یخ گذاشتن به مدت ۱۵ تا ۲۰ دقیقه به صورت دوره ای طی ۷۲ ساعت اول است. پس از سه روز اول، ورزشکار می تواند به صورت دوره ای به مدت ۱۵ تا ۲۰ دقیقه از گرما استفاده کند و پس از آن کشش ملایم و مناسب کشاله ران و دامنه ای از تمرین های حرکتی، مثلا فرشته برفی روی زمین، انجام دهد.
درد ساق پا (شین اسپلینت)
ورزشکاران مبتلا به شین اسپلینت از درد در ناحیه پایینی استخوان پا، یا تیبیا، شکایت دارند. شین اسپلینت اغلب در ورزشکاران دونده یا شرکت کنندگان در فعالیت هایی که شامل حجم زیادی از دویدن است، مانند فوتبال، مشاهده می شود. معمولا در اوایل فصل شین اسپلینت ورزشکاران تشخیص داده می شود، زیرا آنها بسیار سریع فعالیت خود را افزایش می دهند. شین اسپلینت ها به بهترین شکل با استراحت و یخ گذاشتن و افزایش مقطعی فعالیت های دویدن جلوگیری و/یا درمان می شوند. خرید کفش هایی با پشتیبانی خوب از قوس کمر می تواند درد ساق را کاهش دهد و به ریکاوری کمک کند.
این آسیب در میان افرادی که فوتبالف هاکی، بسکتبال و والیبال بازی می کنند، بسیار متداول است.
درد سیاتیک
درد سیاتیک، کمر دردی است که به عقب پا یا حتی کف پا می رسد. این درد تابشی می تواند با بی حسی، احساس سوزش و سوزن سوزن شدن پا همراه باشد. درد سیاتیک را می توان در ورزشکارانی که به سمت جلو خم می شوند، مانند دوچرخه سواران، یا ورزشکارانی که چرخش تنه زیادی دارند، مانند گلف و تنیس، مشاهده کرد.
کمر درد و درد تابشی می تواند ناشی از دیسک برآمده یا گرفتگی عصب باشد. گاهی اوقات، استراحت، کشش کمر و عضلات همسترینگ، و خوابیدن روی شکم می تواند به تسکین علائم کمک کند. اگر درد، بی-حسی یا سوزن سوزن شدن بیشتر از دو هفته ادامه داشته باشد، ورزشکار باید به دنبال یک پزشک متخصص ، مانند فیزیوتراپ، باشد تا به تسکین علائم درد سیاتیک کمک کند.
کشیدگی همسترینگ
عضله همسترینگ در پشت ران قرار گرفته است. متاسفانه، عضلات همسترینگ می توانند سفت باشند و مستعد کشیدگی هستند. تکنیک های ضعیف حرکات کششی یا عدم کشش می توانند علت پارگی/کشیدگی همسترینگ باشند. غالبا ورزشکار دارای پارگی همسترینگ در پشت ران یا زانو دچار کبودی می شود. استراحت و یخ گذاشتن، شیوه های درمانی زودهنگام برای همسترینگ کشیده شده هستند و پس از آن حرکات کشیدگی ملایم و تقویت عضله انجام می شود تا از آسیب بیشتر جلوگیری شود.
اگر درد بیشتر از دو هفته ادامه داشته باشد، ورزشکار می تواند فیزیوتراپی را امتحان کند تا از فراصوت یا سایر شیوه ها برای بهبود التیام عضله کشیده شده استفاده کند.
آرنج تنیس یا گلف
آرنج بازیکن تنیس یا گلف معمولا در ورزشکارانی که حجم زیادی از فعالیت های گرفتن انجام می دهند، مشاهده می شود. می توان آن را آسیب ورزشی ناشی از استفاده بیش از حد نامید که به عنوان اپی کندیلیت میانی یا جانبی نیز شناخته می شود. به دلیل عمل مکرر، تاندون بازو ملتهب شده و حرکات مچ یا دست را بسیار دردناک می کند. اغلب ورزشکاران از عدم قدرت گرفتن اشیاء شکایت می کنند. گزینه های اولیه درمان برای آرنج تنیس یا گلف، شامل استراحت و یخ گذاشتن بر ناحیه ملتهب است.
پزشکان اغلب داروهای ضد التهابی، یا حتی آتل تجویز می کنند تا سعی کنند فشار را از ناحیه مورد نظر بردارند و از آسیب بیشتر آرنج جلوگیری کنند. تکنیک های کشش و سایر تمرین های تقویتی اعمال شده توسط یک کاردرمانگر یا فیزیوتراپ، می توانند به از بین بردن سفتی و ایجاد مقطعی قدرت و در نهایت بازگشت ورزشکاران به فعالیت های ورزشی خود کمک کنند.
آسیب شانه
آسیب شانه تعداد زیادی از آسیب های ورزشی ناشی از در رفتگی، عدم انطباق، کشیدگی عضلات و پیچ-خوردگی رباط را پوشش می دهد.
مک ایوی می گوید “شانه ضعیف ترین مفصل بدن است و طی فعالیت های ورزشکاری تحت فشار بسیار زیادی قرار می گیرد. بسیاری از آسیب های شانه می توانند ناشی از عدم انعطاف پذیری، قدرت یا تثبیت باشند.”
درمان آسیب شانه با استراحت و یخ گذاشتن آغاز می شود تا به تسکین درد و تورم کمک کند. هر دردی که بیشتر از دو هفته باقی بماند، باید توسط یک فیزیوتراپ ارزیابی شود.
سندرم پتلوفمورال
اکثر آسیب های ورزشی مربوط به قسمت تحتانی بدن، به ویژه آسیب های زانو هستند. یکی از رایج ترین آسیب های زانو، سندرم پتلوفمورال نامیده می شود. این تشخیص می تواند در اثر سر خوردن یا افتادن روی زانو، تورم مفصل زانو، یا عدم تعادل عضله ایجاد شود. کشگک یا کاسه زانو، باید در شیار انتهای فمور یا استخوان ران حرکت کند. گاهی اوقات، افتادن روی زانو می تواند تورم ایجاد کند و منجر به عدم تعادل عضله دو عضله اصلی شود که به پیگیری مناسب کاسه زانو در شیار کمک می کنند.
این عدم تعادل عضله می تواند تورم بیشتری ایجاد کند و مشکل پیگیری را حتی بیشتر کند. استراحت و یخ می تواند به درد و تورم آسیب زانو کمک کند. تمرینات تقویت کننده ایزومتریک یا ایستای ملایم برای عضله داخلی ران و کشش آرام عضلات خارجی یا جانبی ران، می تواند به اصلاح عدم تعادل عضلات کمک کند. اگر درد آسیب زانو یا اختلال در عملکرد بیشتر از دو هفته ادامه داشته باشند، مراجعه به یک فیزیوتراپ می تواند به حرکات کششی و تقویتی تهاجمی تر کمک کند. ممکن است فیزیوتراپ از تکنیک های بستن زانو یا آتل بندی استفاده کند تا به پیگیری مناسب کمک کرده باشد.
بدون نظر